Korkuyorum anne

Tür : Dram / Komedi
Gösterim Tarihi : 17 Mart 2006
Yönetmen : Reha Erdem
Senaryo : Nilüfer Güngörmüş , Reha Erdem
Görüntü Yönetmeni : Florent Herry
Yapım : 2005, Türkiye , 128 dk.

Oyuncular

Ali Düşenkalkar (Ali) , Işıl Yücesoy (Neriman) , Köksal Engür (Rasih) , Şenay Gürler (İpek) , Arzu Bazman (Ümit) , Turgay Aydın (Keten) , Aydoğan Oflu (Aytekin) , Bülent Emin Yarar (Kasap) , Ozan Uygun (Çetin) , Esra Bezen Bilgin (Selvi)

Bol karakterli hikayesi ile insanlığın evrensel bir resmini çizmeye çalışan bir film Korkuyorum Anne. Eski bir apartman dairesinde, ekseninde bir kaza sonucu hafızasını kaybetmiş Ali Düşenkalkar'ın bulunduğu birbirinden değişik karakterler. Hafıza kaybı ile beraber insan olmayı yeniden keşfediyor Ali ve etrafında yaşayanlarda bu serüvenden etkilenip kendi insanlıklarının farkındalığına ulaşıyorlar. Filmin yan hikayesi ise elden ele dolaşan bir kayıp yüzüğün hikayesi.

Bol ödüllü olmasına rağmen uzun zaman vizyon izleyicisi ile buluşamamış bu film, dönemin diğer Türk filmlerinden oldukça özgün ve öncü bir yönetim stili ile ayrılıyor. İnsan olma hali bir vücudun parçaları gibi bölünüp, filmin finalinde tekrar bir araya getiriliyor sanki...

(alıntı:beyazperde)

Kürek kemiği, göğüs kafesi, omurga, kafatası, tırnak, bir ağız dolusu diş…
Romatizma, bel ağrısı, kemik erimesi.
Bol et. Bol kemik.
Bol damar.
Kilolarca bağırsak.
İri göğüsler. Sarkık ciğerler.
Ülser, halsizlik, ameliyat, kahkaha, tokat, küfür, tümör, meme, aşk, gözlük, kepek.
İş bulur, borç alır, altına kaçırır, yalan söyler, sivilcesini patlatır, kaşınır, öğünür.
Fotoğraf çektirir, kırlara koşar, kusar, öper, güler.
Ot yer, hayvan yer, kaşınır, uyur.
Üzülür, düşünür, korkar.
İnsan nedir ki?

Çok güzel bir atmosfere sahip, “sahici” bir film..İzledikleriniz bizden birileri demeyeceğim belki ama bize yakın hissettirenlerden.Hafızasını kaybeden bir taksi şoförü ve ona yardımcı olmak isteyen babası, ev sahibi, komşuları, kasabı, aşık olduğu kız..Ama hayır bu bir “momento” edasında ortada dolanan filmlerden değil, şu insanları güldürelim diyenlerden de..O sadece, “öylesine” bir film..Sıcacık, masum, doğal..

Güldürüyor güldürmesine ama bunu yaparken ortada bel altı veya vıcık vıcık bir muhabbet döndermiyor.O, insanların her zaman karşılaştığımız ve belki de artık bize doğal gelen anormal hallerini işaret ediyor.Bir yaşamı, en sade haliyle sunuyor belki de..Hafıza kaybının arkasında büyük bir olay ararken, hayatın her zaman o büyük olaylar üzerine şekillenmediğini gösteriyor.Veya belki de büyüklüğün gereğinden fazla abartıldığından..

Sade ama zengin bir film..Şu cümledeki ironiye parmak gösteren bir yapım..Filmden bir sözle bitirelim yaazıyı;
“-kopekler insanlari kemikten olustugu icin mi isiriyor?
-kalpleri olmadigi icin isiriyor.. “