Breakfast Club

80’li yılların gençlik filmleri dediğimde aklıma gelen ilk isim Breakfast Club oluyor.Gerçi ben seksenli yılların ortasında doğmuş bir insanım; o zamandan çıktığımızda şahsım henüz sokaklarda ipini koparmış gibi oyun oynamaktaydı.O yüzden; bu dönemi daha sonradan takip etmek, izlediğimiz iki üç filmden bahsetmek ve bunları sevdirmek bizim de boynumuzun bir borcudur artık.Breakfast Club’ı işte bu “bilinçle” izlediğimi söylemeyeceğim; sadece ve sadece tesadüf eseri izledim desem yalan söylemekten kaçınmış olurum..

Ben ki Cnbc-e ile gözlerimi açmış, bir çok şeye orada merhaba demiş bir insan olarak; bu filmle de orada tanıştım.Öylesi bir vakitte öylesine bir ruh hali içindeyken sevgili kardeşim ve ben bir anda ekrana yapışıp kalmıştık..Bir hafta sonunda okula ceza için gelen 5 öğrenci ile güne merhaba diyerek başlayan film; aynı beş öğrencinin “farklı” bir şekilde okuldan çıkışı ile son buluyor.Yani tek bir günde geçen bir film izliyoruz, lise gençlerini izliyoruz, ceza içinde yaşadıklarını izliyoruz.Biliyorum böyle anlatınca, hiç cazibesi yokmuş gibi görünebilir ama işin sırrı bu çocuklarda çıkıyor..

Okulun en popüler kızı, okulun en asi çocuğu, okulun en sportik güreşçisi, okulun en zeki ve inek karakteri ve okulun varlığı ya da yokluğu belli olmayan silik karakteri.Aslında bütün lise gençlerini bir evren alırsak; bu beş öğrenci evreni hakkıyla temsil eden örneklem olur bizim için.Her bir grubun vücut bulmuş yansıması.Lisede ve ergenlik hormonları arasında sıkışmış bu gençlik, kendi var olma savaşlarını veriyorlar.Büyük konuşuyorum savaş falan diyerek ama burada tipik Amerikan gençliğinden bahsediyoruz, onların bütün halleri savaş şeklinde zaten..Bu kadara farklı “gibi” duran gençler nasıl oluyor da günün akşamında birbirlerini tanımış, bu ağır rollerden sıyrılmış ve arkadaş olmuş şekilde okuldan ayrılıyorlar, bunu mizahlı bir şekilde gösteriyor işte film.

Bir yerde duygulanmadan da edemiyorsunuz.Ve bütün bu birbirini tanıma işlemi gerçekleşirken öyle başlarına büyük bir olay geldiği falan da yok ki buna sığınarak birbirlerine açılsınlar.Onlar sadece “konuşuyorlar”, birbirlerini dinliyorlar ilk defa.Popüler kız yukardan bakmayı kesiyor, asi asiliğinden feragat ediyor bir süre, güreşçi mükemmel olmadığını gösteriyor bu arada, inek öğrenci bu hale gelmek için ne kadar kendini paraladığını ve karşılığında sadece mutsuz olduğunu anlatıyor ve silik olan..O ayrı bir şey; o bu filmde en sevdiğim karakter..Kendini gösterebilir ama istemiyor; arada görünmemeyi tercih ediyor ve bence bütün o grubun içinde herkesin konuşmasında o etkili oluyor..

Böyle anlattığıma bakmayın, kesinlikle ağır bir film değil..Zaten adı üstünde, tam bir “gençlik filmi..” İzleyeli kaç sene oldu bilmiyorum, hesap yaparsam ben üniversiteye başlamadan önce izlemiştim sanırım, kesin bir 4 sene geçti yani.O zamandan bu zamana hiç denk gelemedim daha, bir bulsam yine yapışırım yakasına, hatta neden bulmuyorum ki.Bakalım artık, herkese şiddetle tavsiye edilir..